Sangli

Op naar Sangli, op naar 39 graden.
Maandagavond vertrekt onze trein richting Sangli, wij zijn natuurlijk netjes op tijd aanwezig, in tegenstelling tot Major Ashok.
Na wat stress vanuit onze kant komt hij daar dan rustig aanwandelen met de vraag of wij al gekeken hebben op welk peron we moeten zijn. Alles was in het Marathi, totaal niet leesbaar voor ons dus. Nog op tijd arriveren we bij onze trein.
Het was erg druk op het perron en er reden veel houten karren met stapels hoog aan spullen. Zouden die allemaal in onze trein moeten???
Na een aantal coupés gepasseerd te zijn, waar ongeveer 10x zoveel mensen in zitten als waarvoor hij bedoeld is arriveren we bij onze coupé. Dit is even schrikken, eerste klas hier is totaal niet vergelijkbaar met die in Nederland. We slapen met 4e in een coupé, deze is niet erg schoon. Gelukkig liggen er wel schone lakens.
Na even gekletst te hebben en ons klaargemaakt te hebben voor de nacht is het tijd om te gaan slapen.
Al snel komen we erachter dat dit zo gemakkelijk nog niet is in een trein, je wordt hele tijd door elkaar geschut. Zie dan maar eens in slaap te vallen.

Na een nacht met weinig uurtjes slaap arriveren we in Sangli waar 'Captain Thombe en his wife' ons op staan te wachten. Ze hebben ons naar het hotel gebracht waar we gelukkig nog een aantal uurtjes hebben kunnen slapen.

Na een ontbijtje worden we opgehaald om een bezoek te brengen aan het project waarvoor we in Sangli zijn. Hier komen dagelijks 70 kinderen van moeders die woon- en werkzaam zijn in 'the red light area'. Kinderen krijgen hier onderwijs en ze worden dagelijks voorzien van lunch, fruit en melk. Even weg uit het onveilige leven in 'the red light area' waarna ze in de middag weer terug keren. Hier leven de kinderen veel op straat omdat hun moeders in de avond klanten ontvangen, de kinderen zijn op deze momenten op zichzelf aangewezen in de onveilige omgeving. Echt onbegrijpelijk voor ons om te horen.

Als we bij het project arriveren worden we ontvangen met bloemen. De kinderen staan van beneden aan de straat tot boven aan de trap, waar wij tussen door mogen lopen. Allemaal lieve, lachende gezichtjes kijken ons aan. Ze verwelkomen ons door een aantal liedjes voor ons te zingen.

Er schuiven ook een aantal moeders van de kinderen aan, zij hebben hun werk even neergelegd maar er zitten ook moeders tussen met succes verhalen. Zij werken niet meer in de prostitutie maar hebben, dankzij veel hulp van het Leger des Heils, iets kunnen opbouwen en ander werk gevonden.
Het Leger des Heils dus heeft ook projecten voor de vrouwen zelf, zoals zelfhulpgroepen en trainingen om een ander beroep te leren.
Mooi om de succesverhalen te horen maar het is erg om te horen hoe veel vrouwen er nog steeds werkzaam zijn als prostituee en hier niet mee willen of kunnen stoppen.

Na een ochtend met veel nieuwe indrukken en lieve mensen zijn we met een grote jeep naar een oud fort vertrokken. De jeep was helemaal vol geladen, zo gingen captain Thombe and his wife, hun 2 kinderen en neefje mee, Major Ashok en een Cor helper. Lekker knus zo met 40 graden met zijn alle in de auto.
Na een hele mooie weg, eerst door het platteland van India wat later overging in bergen, arriveerde we naar een tocht van 2 uur bij het fort.
Het fort is ongeveer 50 jaar geleden opgegraven na een archeologische vonst. Het is erg groot, 5 bij 10 km. Ze hebben niet alles kunnen opgraven maar de stukken die ze gevonden hebben zijn erg mooi en in verassend goede staat. Het uitzicht is nog waanzinniger, aangezien het fort op de top van een berg ligt.
Het bij behorende verhaal wordt ons verteld door onze 6 eigen gidsen.

Na een lange terugweg hebben we 'captain Thombe and his wife' mee uit eten genomen waarna onze erg vermoeiende dag tot einde gekomen is.

Wat was het moeilijk opstaan vanmorgen maar uitslapen zit er niet in vandaag. Douche in, kleding aan, tas inpakken en gaan met de banaan.
Na uitchecken direct naar Sangli Project gegaan waar 50 kindje ons opwachten. Natuurlijk zijn wij hier ook vandaag niet met legen handen gekomen. We hebben cakejes, chips en cola voor de kinderen om onze verrassing te vieren. Een cheque voor 'Captain Thombe and his wife'. Deze cheque staat voor 2 maanden eten voor de 70 kinderen.
Van het geld zullen ze het volgende aanschaffen: Rijst, dahl, kruiden, groenten, melkpoeder, eieren, bloem en fruit.
Iedereen is super blij met dit gebaar vooral de Captain en zijn vrouw omdat ze al 2 maanden weinig tot geen geld hebben. Personeel kan al niet meer betaald worden maar gelukkig hebben ze hulp gehad van lokale bedrijfjes die eten hebben gesponsord.
We worden nu letterlijk als twee engelen beschouwd die precies op het juiste moment zijn gekomen hen te helpen. We worden flink geknuffeld en bedankt.
De kinderen bedanken ons met liedjes en dansjes en verdringen ons bijna om een handje te kunnen geven.

Wat is het toch geweldig om te zien hoe blij je mensen kunt maken, met voor ons, zulke kleine dingen.
Als je weet dat 70 kinderen een week lang kunnen eten voor €45,- dan zou je dit toch wekelijks willen overmaken????

Na deze goede daad vertrekken we naar 'the red light area'. Beide vonden we dit erg spannend omdat we al veel verschrikkelijke verhalen gehoord hadden. In Mumbai is er een wijk waar de vrouwen, net als dieren, gehouden worden in kooien, WTF! Van te voren duidelijk geïnformeerd of we niet te shockerende dingen gingen zien want daar waren we beide niet klaar voor. Er werd ons op het hart gedrukt dat het hier niet zo is als in Mumbai.
Eenmaal aangekomen zag het er inderdaad niet shockerend uit, gelukkig, maar de verhalen waren niet minder waar. Potverdorie wat een ellende en hoe ongelofelijk voor ons.
Het is echt niet onder woorden te brengen het gevoel wat wij daar hadden.

De meeste vrouwen, 500 stuks, komen uit arme dorpen waar ze het erg hard te halen hebben. Deze vrouwen vertrekken naar de stad om daar werk te gaan zoeken en voor hun familie te zorgen. Helaas ontdekken deze vrouwen al heel snel dat het leven geen sprookje is en dat je zonder opleiding nergens komt.
Heel snel belangen deze vrouwen in de prostitutie en kunnen ze geen kant meer op.
De vrouwen wonen in één blok bij elkaar in hele kleine huisje wat meteen hun 'werkruimte' is. Deze huisjes huren ze van een baas en die huur is altijd de helft van hun salaris(wij Nederlanders noemen dat een pooier).
Als de vrouwen werken mogen de kinderen niet in huis zijn. Veelal zijn de kinderen dus op straat te vinden waar ze zelf slapen.
Het Leger des Heils vangt deze kinderen overdag op en geeft deze voedsel en onderwijs om zo te leren dat er meer is dan alleen 'the red light area' en een basis te hebben om een vak te gaan leren.
Gelukkig is er een andere organisatie die de allerkleinste baby's en kinderen opvangt in de nacht.
Het Leger des Heils help ook vrouwen uit deze wereld te komen door, de vrouwen die echt willen, een vak te leren. Makkelijke dingen zoals handwerk, naaien, bakken, enz.

Shockende momenten:
- +/- 200 vrouwen hebben Aids of Hiv.
- Dochters worden gezien als een verzekerd pensioen.
- Er zijn moeders die hun eigen kind verkopen.
- Overheid helpt op geen enkele manier.
- Deze manier van mensenhandel word getolereerd, pooiers kunnen moeiteloos hun gang gaan.
- Er wordt niet erkend dat deze vrouwen, na jaren zichzelf te hebben geprostitueerd, emotioneel compleet in de war zijn.
Heftige shit ofnie.....................pffffffffff!

Na deze ellende zijn we wel toe aan wat afleiding en gelukkig hebben ze dat voor ons al georganiseerd.
Met 7 mensen(Major, Captain and his wife en twee Cor Workers) gaan we lunches wat wij natuurlijk trakteren. Een behoorlijk vermogen voor is, 7 euro! Lekker aan de roti met heerlijke groentencurry en vleescurry, smikkelen mmmmmm!

Hierna zijn we met de hele groep Sangli gaan bezichtigen. Iedereen verteld, vol trots, over de mooie bezienswaardigheden en voeren ons langs kerken en tempels.
Ook varen we met een ferrie. Als je tegen ons ferrie zegt denken wij aan een rondvaart met een gemotoriseerd voertuig die op veel plekken stopt. Hier is dat een roeiboot die de rivier oversteekt en weer terug komt. Leuk om mee te maken maar verdraaid heet in de volle zon met 40 graden. Gaaf was om te zien hoe de bevolking de rivier induikt samen met de waterbuffels en deze daar wast :-)

In de avond naar het huis van de Captain waar we volop ideeen hebben uitgewisseld over het werk in Nederland.
Hierna snel wat gegeten en onze bagage opgehaald en richting station.

Op het station worden we uitgebreid bedankt door de Captain en zijn vrouw en worden we uitgenodigd een keer voor twee weken terug te komen en daar te komen helpen met het werk. Hopelijk kunnen wij dit ook echt gaan doen want ja, wij zijn verliefd op India!!!!

Hup de trein in en opzoek naar onze 1e klas plaatsen. Uhhhhhhhhh, geen plek te bekennen dus de major op onderzoek uitgestuurd. Je zult het niet geloven maar we stonden op de wachtlijst en alle 1e klas plaatsen waren bezet. We staan al in een rijdende trein dus eruit is geen optie. Ze zullen wel eens kijken of ze ons ergens anders kunnen neerproppen.
Wij natuurlijk helemaal in rep en roer want 1e klas was al ellende en nu nog erger???
We worden helemaal verspreid neergelegd en dat gaan we natuurlijk never nooit doen, zijn ze hier helemaal gek geworden? Wij proppen ons samen zitten in een bedje en beslissen om dan maar de hele nacht wakker te blijven.
Verschrikkelijk!
Major Ashok maakt zich erg zorgen om ons en legt zich er daarom ook niet zomaar bij neer. Hij regelt met de conducteur toch nog een plek waar we met 3e bij elkaar kunnen liggen. Kim kan er maar niet aan wennen en is woest.
Major en Evelien besluiten even niets meer te zeggen :-)
Uiteindelijk valt ook Kim in slaap en zijn we levend maar ook doodmoe gearriveerd in Mumbai waar we direct ons bedje in duiken en slapen tot 12 uur................