Street children project, old men hostel en Mumbai

Na 11 uur slaap hadden we moeite onze ogen open te krijgen. Na een douche en ontbijtje krijgen we weer volop zin in het project van vandaag.

Vorige week hadden we al volop spelletjes en speelgoed gekocht dus het shoppen hebben we onzelf vandaag gelukkig bespaard. Heel raar om uit de mond van een vrouw te horen maar hier is het zo hectisch en druk dat we er niet altijd zin in hebben om onzelf door de menigte te wurmen.

Taxi in op weg naar Major Ashok om hem op te halen bij het hoofdkantoor van Savation Army waar hij tegenover woont. Op het moment dat wij aankomen komt er net een heel groot cadeau binnen rijden; een hele grote, gave Jeep! Iedereen van het hoofdkantoor stond buiten om het mooie cadeau te bewonderen. De auto hebben ze gesponsord gekregen vanuit Amerika om van project naar project te kunnen rijden. Hier koop je een Jeep voor 6000 euro, koopje!

Al wandelend tussen de sloppenwijken door vertrekken we naar het project met een hele grote tas vol spelletjes.
Het is ongelofelijk in wat voor een kleine ruimtes mensen leven in de sloppenwijken. Vergis je niet er is wel vanalles aanwezig. Sommige hebben zelfs een schotel op het dak, heel bizar.
Overal hangt was en bij de voordeur, als ik het zo mag noemen, staat een grote emmer met water waarmee word gewassen, gedouchd, tanden gepoetst en gekookt. Op sommige plekken wordt gezamelijk gekookt in hele grote pannen. Het hoofdvoedsel is voornamelijk rijst met dal, soort van dikke, gele, milde soep met wat stukjes groeten. (Wij zijn er niet zo gek op)
Deze mensen wonen in sloppenwoningen omdat ze vanuit het platteland naar de stad zijn gekomen voor werk. De mannen werken maar hebben geen geld om een huisje te huren of kopen. Om deze reden zijn er heel veel illegale woningen gebouwd tegen soms prachtige gebouwen.

In de ochtend worden er jonge kinderen opgevangen en omdat het vakantie is hoeven de kinderen vandaag niet te leren. Bij aankomst worden we aangestaard door 30 hele verlegen, schattige gezichtjes die bijna niet kunnen wachten wat er uit de tas zal komen. Major Ashok doet voor ons de introductie want niemand van deze kinderen spreekt Engels.

Zoals al eerder is gebleken blijken er geen woorden nodig te zijn. Een lach, een aanraking en wat handen en voetenwerk is al voldoende. We toveren wat autootjes en helicoptertjes uit de tas en het feest is begonnen..........
Lachen en schreeuwen van blijdschap, er wordt volop gespeeld in kringetjes. Ook zitten er kinderen alleen die het nog moeilijk vinden om te delen. En we zouden Kim en Evelien niet zijn als we juist deze kinderen niet wat extra aandacht geven, bang en schuchter worden we onderzoekend aangekeken maar uiteindelijk lukt het om wat over en weer te rijden met een autootje.

Ook hebben we een keyboard, 2 kinder ipads en wat educatieve spellen overhandigd aan de Major van dit project voor de grotere kinderen die in de namiddag komen.

Ons bezoek afgesloten met een groepsfoto.

Een tranentrekker vandaag was een heel vrolijk meisje wat doof is maar alles mee kan doen door handen en voeten werk. Ze heeft voor ons in klanken tot 10 geteld wat de tranen deed opwellen.......

Dit geweldige bezoek heeft jullie allemaal nog geen 50 euro gekost maar het was wederom miljoenen waard.
Hopelijk kunnen we dit gevoel duidelijk aan jullie overbrengen want zonder jullie was het nooit gelukt :-)

:-):-):-):-):-):-):-):-):-):-) 30 lachende,
:-):-):-):-):-):-):-):-):-):-) gelukkige
:-):-):-):-):-):-):-):-):-):-) kindjes!

Na dit mooie bezoek zijn we richting stad gegaan en hebben daar een rondvaart gedaan om Mumbai vanaf het water te bewonderen.


Als 2 pakezels vertrekken we vandaag naar het oude mannen hostel. Major Ashok moest nog even wat werk verzetten dus zijn we onze, gisteren weggebrachte, was gaan ophalen. Alles is gewassen en gestreken en ruikt weer heerlijk :-)

Onderweg naar het hostel, wandelend langs de sloppenwijken, komen we verschillende kindjes tegen van het straatproject van gisteren die enthousiast zwaaien.
Eenmaal bij het hostel aangekomen worden we vriendelijk ontvangen door 12 schattige oude mannetjes. We stellen ons voor en vertellen over onze avonturen in Mumbai tot nu toe. De mannen wonen met 15e samen in een zaal wat slaapkamer, woonkamer in één is. Ze hebben geen tot weinig familie meer en zijn op elkaar aangewezen.

Natuurlijk willen wij deze oude mannetjes ook graag verwennen dus hebben we voor allemaal een lekkere pyjama gekocht en een mooi laken voor op hun bed.
De cadeaus worden dankbaar in ontvangst genomen en alle 12 aanwezige mannen hijsen zich in hun nieuwe huispak en wij helpen waar nodig.
Echt een heel grappig gezicht, 12 oude mannen in dezelfde witte pyjama. Tijd voor een groepsfoto zou ik zeggen, wat een plaatje!

Na de foto hebben we met iedereen apart een praatje gemaakt en ombeurten waren ze allemaal even blij met het cadeau en de persoonlijke tijd die we aan hen hebben besteed.
Afgesproken in de laatste week nog even afscheid te komen nemen en de groepsfoto te brengen, de opaatjes kijken en nu al naar uit :-)

Helaas heeft Kim in de middag minder leuk nieuws te horen gekregen. Haar oma, de moeder van haar moeder, is vannochtend overleden. Zaterdag in de begrafenis en ze worsteld met de gedachte naar Nederland te gaan.

De rest van de afspraken voor vandaag afgezegd om even de gedachten te verzetten. In ons hostel aangekomen beslissen we om lekker Mumbai in te gaan.

Met de taxi vertrekken we naar het 140 jaar oude Mahalaxmi Dhobi Ghat waar dagelijks 5000 Dhobi's(wasmannen) alle was verzorgen van heel Mumbai. Het hele gebied is Mumbai's oudste en grootste door mensen bemande wasmachine. De Dhobi's werken 14 uur per dag in stenen wastoppen en doen dit voor vaste bedrijven en particulieren in de stad. Na het wassen wordt de kleding te drogen gehangen, wat er heel grappig uitziet omdat alle dezelfde bedrijfskleding bij elkaar hangt, en daarna wordt alles gestreken gevouwen en verpakt. Alle was word vuil per fiets, huis aan huis, opgehaald en de volgende dag weer schoon terug gebracht.
Ook wordt hier gewassen voor grote kledingbedrijven waarna alles bijvoorbeeld naar Nederland verscheept kan worden.
Als laatste worden er oude sari's, mooie kleurrijken doeken die als jurk gedragen worden, uitgekookt, gewassen en gestreken om weer opnieuw verkocht te kunnen worden.
Helaas voor deze hardwerkende Dhobi's heeft ook hier de technologie hen ingehaald en wordt er overgegaan op grote electrische wasmachines. De wasmachinens wassen 100 kledingstukken per uur en eem Dhobi wast 140 kledingstukken per dag.

Na een gesprekje met onze gids komen we erachter dat ook de was die wij vanmorgen bij de wasserij, schoon hebben opgehaald hier gewassen is voor 5 rupee per kledingstuk. Bij de wasserij hebben wij omstreeks 80 rupee per kledingstuk betaald. Er wordt dus veel gebruik gemaakt van deze goedkope waskrachten die in het heestst van de dag, 14 uur per dag, 7 dagen per week staan te werken voor omgerekend €75 per maand.

Lunchtijd: Voor het eerst helemaal zelf Indisch eten besteld, veel te veel natuurlijk, maar wel heel erg lekker.
We zijn onderhand gewend aan het eten dus we worden niet meer uitgelachen omdat we niet meer 'not to spicy' hoeven te zeggen :-)

Op naar Haji Ali's Mosque. De moskee ligt zo'n 500 meter van kust en is alleen, met een hoger liggend pad, bereikbaar als het laagtij is. Als het hoogtij wordt is het een eiland. Langs het pad zitten, om de 2 meter, bedelaars met missende ledenmaten. Er zit zelfs een kindje van ongeveer 3 jaar gewikkeld in Islamitische kledij, heel erg naar om te zien.

Onderweg worden wij aangestaard alsof we echte filmsterren zijn.
Zou Singham 2 al uit zijn,hahahahaha?
Er wordt gegiecheld, gewezen en we worden tot het onfatsoenlijke aan toe nagekeken en aangestaard. Verschillende mensen willen met ons op de foto. De eerste keer was het onwennig, de tweede keer was leuk, de derde keer was grappig, de vierde keer werd hilarisch en de rest van de keren gingen we er direct voor staan :-)
Echt bizar, deze mensen lijken nog nooit een blanke gezien te hebben in hun leven.

Als laastste zijn we naar een Hindoe tempel gegaan waar we toevallig tegenaan liepen. Het is er erg druk met Hindoes, allemaal gekleed in kleurrijke doeken, die bloemen kopen om daarmee te eren. Het is een mooi kleurrijk geheel, erg leuk om te zien.

De dag sluiten we af met telefoontjes naar het thuisfront.
Kim heeft besloten om te blijven en haar oma te herinneren hoe ze haar, net voor haar vertrek, heeft gezien en gesproken.


Leuke weetjes:
* Kim sprong als een gillende keukenmeid op toen ze ondekte dat er een flinke hagedis op haar arm zat.
* Evelien rende gillend het internetcafe in toen er een dikke rat voor haar voeten rende.
* Kim gaf een bedelaar een briefje 10 roepies(kan je een brood voor kopen) en toen deze vond dat het veel te weinig was trok Kim het weer uit haar hand met de opmerking: Dan niet!
* Evelien en Kim denken geleerd te hebben af te dingen maar weten dat ze stiekem nog steeds opgelicht worden.
* Evelien en Kim schrikken niet meer van ratten op straat.
* Evelien en Kim bidden voor alle maaltijd met major Ashok.
* Evelien gelooft er nog steeds in dat de opmerking 'good quality' op de waarheid is gebaseerd nadat al 2 broeken gescheurd zijn.